Bir Kağıt Bir Kaleme Gömün Beni

Her insan kaybetmeyi bilir , kaybedilmeyi. Apar topar evden çıkmam gerekmişti. Aceleden varımı yoğumu unutmuş olmalıydım ki , sallana sallana kollarım , bilemediğim bir boşluk çıkmazında. Yürüyebilirdim geceleri bazen güneş , kar yağsa da . Kafamı karıştırıyorlar önüm ikilem arkam çelişki. Düpedüz geçebiliyorum denizleri. Oysa onlarında taşı var , kayaları. Karelerden bozma sayfalara mektup yazmak adına intihar denecek kadar. Noktasına da virgülüne de bir iz bırakmak. Tepetaklak olacaklar. Yaşayınca zor' a kaçtık diyordum. Gidebilmek te kolay değilmiş. Düşündüm de " en son beni ne zaman gördü ? "  "en son beni ne zaman gördünüz ? " Ben mi ?  Bakın her insan kaybetmeyi bilir , kaybedilmeyi. Basamakları teker teker , ne yükseğe ne alçağa. Yerimde saya saya şarkılar , bazen şarkılar dedim en güzeli. bazen aşk. Bazen dedim acı bazense onlar. Zoraki , tıkabasa cümlelerde doldurdular beynimi. Her yazdığımda kulağıma dokunuyorlar. Benim canım yanıyor. Başım eğik . Gözlerimi kaçırıyorum. Nefsimizin tuhaf mı tuhaf kuralları  "Yine şunu yapmazsan bu olmayacaktı " Birbirine bağlanmış sürüsü sürüsüne iplik. Çık çıkabilirsen aradan. Ama ne yazık ki ben huyu kuruyasıca bir insandım.Ve hiçbir zaman başkasının istediği gibi biri olmayacak. Şu vakte kadar aklımdan geçenler bunlar. Sonra mı ? Söylemek istediklerimin çeyreğinden hemen hemen bir sokak arka tarafa dönüyordum. Yüzüme ışıklar. Özleyecektim. Bugünlerde henüz Aklımı kaçırmamıştım ama kaçırmış kadar da deliydim . Bir tuhafiye aynasından son kez bana bakmak istedim.Herşey istediğim gibiydi .Süslenip gezmeye gidermişçesine.Elimde göz boyacılar. Işıklar kapalı olacaktı, sırtım da perdeye dönük. Masanın üzerinde tek mermilik kurusıkılar. Varsın duymasınlar ? Kimi yürüyüş parkurunda kimi bir adamın altında.

Vicdan-ı Azap vardır bilir miydiniz ? Onu nasıl bilirdiniz . Ben böyle bilirdim. Mısralardan kalbe kadar duyulan. Yağmur da bile cayır cayır yanmalar. Bakın her insan kaybetmeyi bilir , kaybedilmeyi. Tesadüfen bir duvara yaslanırken buldum kendimi.  Sanki kimse beni görmüyor , bilmiyor. Tanıdığım ve tanımadığım gerekli gereksiz arkadaşlar. Üzerinde siyahlar ağlıyorlar. neden dedim ? sanki kimse beni duymuyor. Gözümden bir yaş. Koştum,durdurmuyorlar. Olsun Bir kalem bir kağıda gömün beni. Toprak yerine kelimelerle üşüyeyim.

@Tarcan